TG05 Afscheid van de Ardennen (Wiltz – Alzingen 86 km)

Wiltz is een mooie plaats maar lastig om te verlaten. Dat zit hem in twee dingen. Ten eerste ligt het tegen een heuvel op. Dat zorgt voor nodeloos klimmen. De camping ligt natuurlijk helemaal beneden en de route gaat verder boven, over top heen naar een volgende top. Ten tweede zorgt de opeenstapeling van nauwe straatjes, heel pittoresk overigens, dat broer Garmin het ook bij het verkeerde eind heeft. Gelukkig heb ik het boekje van Benjaminse bij me. Na al die routes, Parijs en Rome, weet ik een beetje hoe hij denkt. Als het even kan over de kleinste paadjes en steegjes. Al of niet tegen het verkeer in.

Om het kort te maken, op de route boven het dorp was ik al toe aan koffie met de zojuist gekochte lekkernijen. Begon dus traag. Zo ook de volgende heuvels, ik kwam steeds harkend verder. Bij Goesdorf de laatste afdaling en verliet ik voorgoed, althans voor deze reis, de Ardennen. Had ze ook wel gehad!

Niet dat het daarmee klaar was, in het Natuurpark Luxembourg dat hierop volgde ging het nog even door. Maar wat een natuur en als je t rustig aan doet, kom je vanzelf boven.

Luxemburg stad kwam steeds dichterbij. Opeens rijdt een vriendelijke man naast mij. Spreekt Frans tegen mij. Dat is zinloos en deze zinloosheid bemerkt hij ook. We gaan over op het Duits. Dat lukt van beide kanten. Naarmate het gesprek duurt en de kilometers ongemerkt doortikken, gaat dat steeds beter. Ook voor hem, hij heet Mile. Want ook zijn voertaal is Frans. In dit hertogdom spreekt men voornamelijk Frans, daarna Letzenburgs en veel later pas Duits. Zo is het voor ons gelijkspel en moeten we beiden soms zoeken naar woorden. Hij wijst mij de weg, de Piste, naar de hoofdstad. Hij is van oorsprong een Kroaat, fiets jaarlijks daar naar toe. Langs Rijn en Donau. We delen dezelfde hobby. Zijn vrienden zeggen dat hij gek is, maar zo zegt hij die zitten in kroeg en roken. Wie is nou gek?

Vanaf zijn 17e woon hij al hier, in Ettelbruck. Voor werk hier naartoe geëmigreerd. We hebben het over de fietsreizen. Hij gaat over twee weken naar Holland. Gepensioneerd en rijdt nu op een E bike. Dagelijks. Ga ik niet te hard voor je? Vraagt hij. Nee hoor, lekker tempo… we hebben de wind in de rug. Ook spreken over de oorlog destijds in het voormalige Joegoslavië. Over de tijd met Tito. Wat de oorzaken waren en wat zijn we toch nu bevoorrecht!

Een paar kilometer voor de stad Luxemburg nemen we afscheid. Wat een leuke man. Ik zeg ‘Mile’ grazie en wellicht tot een volgende keer in Europa!

Daarna is het simpel Piste 15 volgen tot in de stad. Het is zoals een stad hoort te zijn; druk, walmend en ook hier vol met Chinezen. Ik rij, met gevaar voor eigen leven naar wat bekende gebouwen. Maak wat foto’s en google of er een camping in de buurt is. Dat is zó, slechts 6 km. Ik rij langs de avondspits, links en rechts over de stoepen de files voorbij. De camping is zo gevonden en heeft ook een kleine pizzeria. Heb ik wel verdiend.