Fietskriebels
fietsavonturen in europa
Wanneer gaat de camping open? Deel 2
Het was het openingsverhaal van de site fietskriebels.com. al bijna weer een jaar geleden. Tijd voor een terugblik? Dacht het niet. Eerder neig ik naar vooruitkijken. Maar soms kom je het zomaar onderweg tegen. Na ‘de regentijd’ van afgelopen weken, ben ik testritjes aan het maken. Ik moet wennen aan de nieuwe fiets, het zadel, de versnellingen, etc. En ook moet ik mijn nieuwe navigatiesysteem van Garmin onder knie krijgen. Zodoende ben ik de afgelopen dagen op pad. Vrijdag nog een lenteachtig rondje Zwolle en vanmiddag een koud rondje Garmin. Want het is kraakhelder buiten en het kriebelt, dus besluit ik dat mister Garmin het mag bepalen. Het is een van de snufjes, ik voer 2 uur fietstijd in en het systeem laat je kiezen uit diverse rondritten. Zo kom je nog eens op plekken dichtbij, die je niet kent.
Terug- en vooruit
En op deze wijze word ik langs de IJssel geleid richting Deventer. Na Wijhe en ter hoogte van Boerhaar keert de route, terug naar huis. Tot dan toe is de gemiddelde snelheid 20,8 km. Hierna is het tegen de koude wind in. Voor het bord Boerhaar zet ik mijn fiets neer. De zon schijnt hier mooi op het dorp en wil de fiets fotograferen. Oh oh een nieuwe fiets! Een fietser vanuit het dorp komend, roept verder zal ik een foto maken? Hij heet Jan en is 70 jaar. En terwijl we naar de fiets kijken, vertelt Jan over zijn fietsavonturen. Naar Frankrijd, naar Italië. Over Benjaminse en Reitsma. De route van Reitsma, die is mooi! Ik vertel over mijn, onze tochten en mijn plannen. We kijken terug en staan zo even te praten. Jan woont in Deventer en heeft 50 jaar in Utrecht gewoond. Hij fietst nog veel, maar niet meer zo ver. Ook van zijn avonturen heeft hij een site gemaakt, in een oude computertaal (was het in D-base Jan?). We kijken samen terug en vooruit. Over mijn plan om in mei naar Genua te fietsen en volgend jaar via die route van Reitsma naar Italië.
Wat dat eerste betreft, zal ik dit jaar samen met mijn broer de Italiaanse Goden gaan verzoeken. Nog voor 1 mei gaan wij kamperen op onze camping. Die natuurlijk vanaf Pasen open is. Maar daarvoor zal ik nog een generale repetitie gaan fietsen van Vlissingen naar Venlo en verder langs de Maas en IJssel naar Zwolle, terug. Inclusief kamperen en koken onderweg. Net zoals straks naar Genua. Benieuwd of in ons land de campings dan al open zijn…
In de leeshemel.
Ik heb het niet verzonnen. Het zijn de woorden van Ilja Leonard Pfeijffer. Hij ziet eruit zoals ik hem mij voorstelde; een imposante man, waarbij statig en impressief bij mij opkomen. Van deze krachtige persoonlijkheid, schrijver en dichter, las ik afgelopen tijd La Superba°. Een roman over en tegelijkertijd een ode aan Genua en zijn inwoners. Sinds een jaar of 10 woont hij er ook zelf. Hij is daardoor minder Nederlander en meer Italiaan, meer Europeaan geworden. Dit wenste hij ons ook toe. Ik voel met hem mee. Misschien omdat ik dat erken. Trouwens Ilja is er zelfs naartoe gefietst, vanuit Leiden°°. Toen hij nog in Holland woonde. Nou ja, hij is naar Rome gefietst, maar Genua… daar lag zijn ziel. Genua is een gevaarlijke stad, zo las ik in La Superba, dat overigens een oude bijnaam voor de stad is. Het betekent de hoogmoedige. Genua is de hemel, je vindt er alles wat je nodig hebt, je gaat er nooit meer weg…
Op deze zaterdagmiddag ben ik in een andere hemel, een lééshemel. Deze 15e eeuwse Broerenkerk is enige jaren geleden gerestaureerd en omgetoverd van gebedshuis tot leeswalhalla. Onder toeziend oog van Koning David, hoogzittend op het orgel, door engelen geflankeerd en spelend op zijn harp, wordt de schrijver aangekondigd. Boven ons de muurschilderingen uit een rijk verleden. Je kijkt zo de historie in, zo begint Ilja zijn korte voordracht en promotie van zijn nieuwe boek Grand Hotel Europa. Volgens NRC de roman van het jaar. Over het oude continent Europa, waar zoveel verleden is dat er voor de toekomst geen plek meer is. Exploitatie van dat verleden in de vorm van massatoerisme, is het meest reële toekomstperspectief. Over de Europese identiteit, nostalgie en het einde van een tijdperk. Ondertussen volgen mijn ogen de gewelven van het rijksmonument en kijken de historische en bijbelse figuren mij aan. Nostalgie, het einde van een tijdperk.
Maar zo benadrukt Ilja Pfeijffer, het is vooral een meeslepend liefdesverhaal! De zaal lacht, want zo vertelt hij dat doet het goed voor de verkoop. Ik ben hier niet alleen voor het laten signeren van dit prachtboek. Ik ben hier voor de ontmoeting met deze schrijver, die in Genua woont. En ik hoef je als lezer van dit fietsdagboek niet te vertellen dat ik in mei naar Genua fiets. Wat zou het mooi zijn als deze grote schrijver, die inmiddels Genoveso onder de Genovesi is, straks op het einde van de fietstocht met mij wijn drinkt op Piazza delle Erbe?!
In mijn hoofd heb ik gerepeteerd hoe ik het zou aanpakken. Dat ik in zijn voetsporen, of beter fietssporen treed. Dat ik graag zijn hand weer in Genua zou willen drukken, ik moet vragen hoe ik hem dan kan bereiken en natuurlijk zou ik afsluiten op z’n Italiaans: Ci vediamo a Genova Leonardo!
We staan in de rij voor de tafel waar de meester signeert. Nou ja rij..er is 1 lange rij en 2 wat kortere. Het is onduidelijk wanneer de kortere rij, waarin ik sta aan de beurt is. De lezers uit de langere rij leggen als ‘vanzelf’ steeds hun boek voor Ilja neer. Opeens is er de gelegenheid, ik geef mijn boek en zeg: ik fiets in mei naar Genua… ik treed dus een beetje in je (je!!) voetsporen… en ik schrijf daarover. Ik geef hem het kaartje van de site. Terwijl hij vraagt voor wie het boek is en hij zijn handtekening zet, wat hem tijd geeft na te denken. In de zomer? Vraagt hij. Nou ja, in juni kom ik aan. Zeg ik. Hij kijkt mij aan en ik zie een lach en twinkeling in zijn ogen; dus het is zo’n beetje een fietsblog.. ik zal eens kijken… Ik vraag hoe ik hem kan bereiken. Hij geeft zijn kaartje, daar staat mijn mailadres op, zegt hij. Yess! Denk ik en geef hem een hand tot in Genua… hoop ik. Natuurlijk vergeet ik van de opwinding het Italiaans. En nu maar bidden dat het uitkomt.. bij de afdaling langs de boekengalerijen stop ik even om het visitekaartje goed op te bergen en kijk nog even omhoog, waar de engelen hoogmoedig lijken terug te zwaaien. Maar dat heb ik fout. Deze menselijke eigenschap wordt doorgaans hen niet toegedicht. Vanuit de hoogte, ja, dat wel. Ciao denk ik. Ci vediamo, wij zien elkaar.
Meer weten over Tilburg – Genua? Kijk op: https://fietskriebels.com/tilburg-genua/
°La Superba heeft de Libris Literatuur Prijs 2014 gewonnen. Bijzonder goed dus.
°°beschreven in ‘De filosofie van de heuvel’ met als onder titel op de fiets naar Rome en niet terug.
Wat is er meer aan de hand? Lees het in de fietskriebelskrant: https://fietskriebels.com/over/
16, 17, 18, 19…
In onze dagen
Het is slechts een reeks nummers. Even geleden is er een lijn getrokken en veranderde het jaartal. Ook al zijn het maar getallen, we ‘haken’ gebeurtenissen eraan vast. Belangrijke gebeurtenissen zijn verbonden met jaartallen. Je eigen geboortejaar, of die van een ander…de eerste keer naar school, naar werk. Je trouwdatum of jaar waarin je scheidde. Een overlijdensdatum. Je kent de jaartallen uit je hoofd. Het is verbonden met jouw geschiedenis.
De ketting gebroken
Drie jaar geleden, was ook zo’n gedenkwaardig jaar voor mij. De deur van de personeelsingang viel na 33 jaar voorgoed achter mij in het slot. Met zoveel verbonden jaren, zijn werk en je eigen leven zichtbaar maar ook onzichtbaar met elkaar verweven. Wat ga je doen? Vroegen velen mij. Ik wist het niet. Gelukkig, wist ik hèt niet! Wat is wel wist; ik was vrij.. en hoefde hèt niet te weten; de ketting gebroken! De tijd gebruiken om te ontdekken, wat er zou gaan gebeuren. Zou ik de behoefte krijgen aan nieuw werk, een nieuwe uitdaging? Zou ik het aankunnen om nu zonder betaald werk mijn leven in te vullen? We moeten ontgiften riep een oud collega in die tijd. En dat klopt. Na 33 jaar zat het in al mijn vezels, tot diep in de haarvaten. Ook al was ik er naar toegegroeid, ik viel in de diepte en hoopte op een zachte landing. Ik had de transitiecurve al zo vaak getekend in de vele workshops verandermanagement, als projectconsultant. Het afscheid nemen, accepteren, stabiliseren en weer groeien. 
In die fases kwam ik mezelf tegen. Ik moet zeggen, dat ik er ook wel van hou. Ik zoek het op. In wandelingen, liefst ‘s-winters in de bossen van de Eifel. Of tijdens het fietsen. Gedachten over toen en nu. Vergezichten met onduidelijke invulling. Zeker zonder werk, moet de creativiteit uit jezelf komen… Gaandeweg werd het vorig jaar duidelijk en bleek tijdens de ‘try-out’ te kloppen; De overdrachtelijke link vanuit mezelf bleek ook in de werkelijkheid antwoord te geven op de behoefte om vrij te zijn. Met een invulling, waarin ik tot mijn recht zou komen. Afgelopen jaar besloot ik definitief om niet terug te keren naar een betaalde baan. Maar eigen baas te blijven; zeg maar als ZZW-er; zelfstandige zonder werk. Dit jaar is in het kader van de fietsavonturen, ook weer een belangrijk jaar. Ik ga mijn eerste internationale solo fietstocht houden; van Tilburg naar Genua. Het aftellen is begonnen!
Dit fietsblog, deze site gaat over reizen. Per fiets, eenvoudig op weg en over verhalen. Die eenvoudig ontstaan. Zo ook het leven is. Ik bedoel niet dat het leven eenvoudig is… wel nee! Het leven is er, het is niet eenvoudig, maar het is er eenvoudig wel. Wat doe je ermee? Je moet er continu aan sleutelen. Welke invulling, met welke kwaliteit? En zoals met fietsen, je moet doorgaan. Anders raak je in onbalans.
Vanaf nu worden de blogs, die het meest over mijn fietstochten gaan, ook geplaatst op het platform van LinkedIn. Ik hoop dat de verhalen je vrijheid en inspiratie geven. Wellicht bijdragen tot het maken, of beïnvloeden van keuzes. Keuzes die onze eigen geschiedenis tekenen.
Ik wens je een jaar toe, waarin je tot je recht zult komen.
Zorg goed voor jezelf en voor elkaar.
Opgezadeld…
Wielen & Banden
Ik ben dus bij Sector 2 Bikes. Ik vertel aan de monteur/gastheer van deze zaak dat ik proef gereden had en de keuze op de 3+ is gevallen. Met hoeveel inch wielen, vraagt hij. Met de 27,5 inch en 62 mm banden. Waarom? vraagt hij… Nu ik er toch was, hij pakte 2 travelmasters met de twee wielmaten en nodigt mij uit om de omgeving te verkennen. Als ik het meest op asfalt zou rijden raadde hij mij de 28 inch aan. (Ik schat overigens in dat gemiddeld de verhouding 60% asfalt en 40% onverhard is.)
Rolweerstand
Ten eerste, het profiel van de band bepaalt de grip op de weg en een gedeelte van de weerstand. Hoe gladder, hoe lichter de band loopt en hoe losser de ondergrond, hoe groter de noppen moeten zijn. Een beetje de gulden middenweg opzoeken dus.De rolweerstand is de kracht die nodig is om het wiel te laten rollen en hangt af van de vervorming (indrukking) van de band Bike 4 travel’s handboek FietsvakantieVoornoemd handboek geeft verder aan, dat ook van invloed zijn:
- hoe harder opgepompt, hoe minder vervorming
- hoe groter en breder de band, des te ronder het contactoppervlak (dus minder vervorming)
- hoe meer profiel, hoe meer rolweerstand.
- de opbouw (materiaal) van de band; hoe stugger hoe minder vervorming
Bij gelijke druk rolt een bredere band lichter dan een smalle band!!
en oh ja, het zadel natuurlijk!
Het Zadel
Wat ik heb gelezen en heb gehoord en ook wel uit eigen ervaring kan vertellen. Een fout zadel, verpest je fietstocht en -vakantie. Maar het is ook het meest persoonlijke onderdeel qua keuze. Uitproberen en ervaren dus en bij twijfel kun je beter een reserve zadel meenemen. Dat heb ik op mijn reis naar Parijs gedaan. Niet nodig gehad gelukkig, maar beter ermee verlegen dan erom verlegen… En letten op:- de stand van je zitbotten bepaalt de breedte van het zadel
- hoe dieper je zit, hoe smaller het zadel
- zit je lang ( > 50 km per dag) of kort op de fiets? Een hard zadel voldoet meer als je lang fietst, maar moet dan wel goed passen!
‘San’ tossen in Nieuw-Vennep
Wie van de drie?
Het is vrijdagmiddag op een industrieterrein onder rook van Schiphol. Ik ben op bezoek bij Santos. Hier worden fietsen verzonnen, getest, in productie genomen en custombuilt uitgeleverd. Ik ben hier om te zien, te ervaren en dus proef te rijden. In het magazijn hangen alle types, in alle maten. Ik kies er drie uit. Maar voordat ik ga proefrijden en deze laat zien, lopen we eerst door de werkplaats.
Je moet vooraf een afspraak maken. Voordeel is dat er dan tijd voor je is, zo’n twee uur. Naast de rondleiding, is er alle ruimte om vragen te stellen. En die komen vanzelf, als je onderlangs de gespoten frames, die net zoals de wielen hoog hangen, doorloopt. Alles wat je ziet is verkocht, er worden geen voorraden aangelegd. Aan een fietsenmaker vraag ik in hoeveel uur een built for life fiets klaar is. Het varieert van 4 uur bij een eenvoudige fiets, tot 10 uur bij een ingewikkeld model. De sfeer is relaxt op deze vrijdagmiddag. Ook de wielen worden hier, door een ZZP-er, twee dagen per week met de hand gemaakt en door een computergestuurde machine gecontroleerd. Ze laten bij Santos niets aan het toeval over.
Pinion of Rohloff?
Het blijft een steeds terugkerend item. Kies ik voor de naafversnelling van Rohloff, of voor de versnellingsbak van Pinion? Vorige week heb ik om de ervaringen gevraagd aan gebruikers in een Santosgroep op Facebook. Op basis van hun reacties kreeg ik meer ‘gevoel van zekerheid’ bij deze 2 opties. In onderstaande tabel heb ik, in hoofdlijnen de reacties bijeengebracht.
Het voordeel slaat iets uit naar Pinion. Mijn positieve ervaring bij de eerdere proefrit in de Fietsfabriek, werd gelukkig bevestigd door de Santosfietsers. Ik ben benieuwd of dit zo blijft, nu op een Santos fiets.
Proefrijden
Ik wil rijden op een Travelmaster 2.9 en 3+ en een Travel lite +. Eerstgenoemde wordt alleen nog met Rohloff geleverd. De andere zijn met Pinion. Qua model gaat mijn voorkeur uit naar de 2.9.
De 2.9 is een prachtige fiets en rijdt goed. Toch zit het anders, de voorvork is anders, hoger. Gemaakt om voorvering in te bouwen. De naafversnelling loopt soepel en maakt inderdaad geluid. Dit is in het ‘middengebied,’ vanaf 6 weg.
Dan stap ik op de Travel lite fiets, met Pinion met 12 versnellingen.
Ik krijg hetzelfde soepele gevoel als eerder bij de Fietsfabriek. Dit trapt, schakelt top. Bij het ‘uitrijden’ hoor je inderdaad een zoemend geluid. Hetzelfde als je ook bij racefietsen veel hoort. Het model fiets past ook meer bij mij dan de 2.9. Jammer, want ik vind de kromming in de bovenbuis nu juist zo goed staan.
Tot slot het topmodel de Travelmaster 3+.
Robust, strak sturend, soepel schakelend (deze heeft 18 versnellingen met minimale tussenstappen); dit model zit als een jas en is terecht een wereldfiets! Als het een Santos wordt, dan is dit hét model.
Tot besluit nemen we alle opties door en val ik van mijn stoel van de prijs. Zoals een medesporter het al zei: als je een Santos koopt, moet je ook Santos geld meenemen…
Recente populaire berichten & pagina’s
Leuk dat je kijkt op mijn site
Fietskriebels gaat over mijn fietsavonturen. Over de routes en verhalen die tijdens de tochten ontstaan.
Mèt bronvermelding mag inhoud worden overgenomen; fijn als je dit even meldt!
Zie je iets wat niet klopt, of heb je een vraag?
Dan hoor ik graag van je.
(c)iao Henrik
