Proloog

Na Zuidoost Engeland is het verlangen gewekt om Groot Brittannië verder te ontdekken per fiets. In Noord Engeland is een aantal routes beschikbaar die van kust naar kust lopen; denk bijvoorbeeld aan de Trans Pennine Trail. Hierdoor is het mogelijk om een rondrit te maken. De route die ik hier beschrijf is een route van west naar oost vol met natuurschoon. De reis van oost naar west kan bijvoorbeeld via de beroemde Hadrian Wall. Romeinse forten en musea, schilderachtige dorpjes en aantrekkelijke marktsteden, allemaal op een werelderfgoed locatie.

De terugtocht kan via een noordelijke of zuidelijke variant. De noordelijke gaat via de Reivers route, die voert door de meest afgelegen en spookachtige en ongerepte landschappen van Noord Engeland (h op onderstaande kaart). Deze route kan zowel in Carlisle als in Whitehaven worden opgepakt voor de terugrit. Wil je meer uitdaging dan kun je ook terug via de bekende Sea 2 Sea-route (C2C). We doorkruisen dan de noordelijke meren en de Pennines, om daarna af te dalen naar de kust van Northumberland. Deze is korter maar pittiger met 2.700 hoogtemeters en ‘leuke’ bergpassen, want je moet nu over het bergmassief die zuid/noord door het land loopt. Ik heb beide routes uitgewerkt, dus je hebt de keus.

De route bestaat uit 3 trajecten:

• van Whitehaven naar South Shields/Newcastle (~230 km) via de Sea to Sea (C2C) route
  • van Whitehaven naar Troutbeck (~43 mile~70 km)
  • naar Allenheads (~45 mile ~72 km)
  • naar Sunderland (~45 mile ~72 km) en South Shields/Newcastle (~55 mile ~90 km)

De afstand voor de lus: Newcastle – Whitehaven – Newcastle via Hadrian’s Cycleway en de C2C is 505 km

Korte omschrijving van de route

Van Cumbria tot Tyneside legt deze route 220 kilometer af van Ierse tot de Noordzee en gaat door het noordelijk Lake district en beklimt de Pennines, waarna het afdaalt naar de spoorwegpaden van County Durham. De route is populair zodat er genoeg faciliteiten zijn voor de solo-fietser: fietsenwinkels, cafés en B & B’s die allemaal trots uitroepen “fietsers welkom”.

Het routeprofiel is alsvolgt samengevat: gemakkelijke, geasfalteerde spoorwegpaden leiden naar een centrale opeenvolging van beklimmingen. Met de juiste fiets en een redelijk tempo kan elke fietser het doen, maar verwacht af en toe bergopwaarts te gaan.

Deze beschrijving start in de oude zeehaven van Whitehaven, de eerste 10 mile volgt een goed geasfalteerd fietspad. Rustige straatjes door mooie landschappen van Cumbria. Het is een prachtig ontworpen route; je fietst door de noordelijke meren, maar zonder de enorme beklimmingen die je zou verwachten. De met bomen omzoomde wegen geven gigantische uitzichten op de bergen. Deze idylle wordt ruw verstoord bij Whinlatter. Na High Lorton (mijl 21) doemen de heuvels voor je op, en je kunt er niet omheen. Drie mijl klimmen, tot 13,6%, over een kleine B-weg en bospad, ze brengen je van de Cocker- naar Derwent-valleien. Scherpe afdalingen en steile bochten op de bosweg markeren de top, vanwaar de route weer omkeert naar het welkome (en erg drukke) Siskins Café. De laatste afdaling vanaf het café is grindachtig, steil en erg bochtig. De beloning is een gemakkelijke, vlakke vijf mijl naar Keswick. Je hebt nu 53 kilometer afgelegd.

Keswick is de hoofdstad van de North Lakes, een bloeiende, op de recreatie gerichte stad die een uitstekende overnachtingsplaats is voor de meerdaagse fietstocht. Er zijn geen zware beklimmingen in de komende 20 mijl, maar ze zijn heuvelachtiger dan de kaart suggereert. Ondanks de onontkoombare begeleiding van de A66, bieden ze ook enkele van de mooiste momenten op de hele route.

Keswick uit, gaat via een spoorwegpad, dat deel uitmaakt van de oude lijn Cockermouth-Keswick-Penrith. De route gaat over op een fietspad langs de A66, wat handig is, maar niet zo interessant. Ik ga ervan uit dat je nog voldoende energie en moed hebt om door te rijden na de slechts 53 afgelegde km, temeer omdat er voldoende campings staan ingetekend op de weg naar de eerstvolgende grote plaats: Penrith. Deze ligt op 55 mile/90 km. Misschien iets teveel. Daarom ga ik uit van een overnachting bij Troutbeck op 43 mile/70 km. Hier liggen 2 campings. Daarvoor passeer je Mungrisdale het lijkt misschien een onnodige ‘omweg’ op de kaart, maar het moet een geweldige vier mijl rijden over kleine gated lanen zijn. Maar let wel op: het is een gestage klim.

Na Greystoke en Newton Reigny volgen de laatste twee mijl naar Penrith, die zijn op een heerlijke verkeersvrije route onder de spoorlijn en snelweg door, en dan de straten in. De officiële route vermijdt het stadscentrum van Penrith. Veel kleiner en stiller dan Keswick, het is een waardevolle stop met een aantrekkelijk marktplein en handige winkels voor proviand. Het centrale deel van de C2C is waar de echt zware beklimmingen vallen. De rijstroken rond de Eden Valley zijn leuk en niet te moeilijk, hoewel er een scherpe stijging is vanuit Little Salkeld.

Bij Renwick zwaait de route scherp naar rechts, en een rood waarschuwingsbord markeert het begin van de lange rit van vier mijl naar de top. Ondanks zijn reputatie is Hartside (580 m) [op 28 mile na dagstart] niet het moeilijkste deel van de C2C, en zeker niet het steilste (max 10,4%). Je moet hier, of je bent sterk, regelmatig pauzeren. Maar langzaam maar zeker overwin je de eerste uit de vier toppen (4 beklimmingen over 20 mile). De afdaling is lang, snel en zonder haarspeldbochten. De volgende beklimming is bij Garrigill [36 mile na dagstart]. Het mooie kleine Garrigill, met zijn dorpsplein en oude pub, is het begin van de meest brute klim op de hele route. Hoewel hij slechts anderhalve mijl lang is, voelt hij veel langer aan (max 10,4%). De afdaling naar Nenthead [41 mile/65 km na de dagstart] is kort en opwindend. Een kortere, maar toch steile klim op de A689 brengt je naar de kleine weg waarop de C2C zijn hoogste punt bereikt. De top, Black Hill [38 mile/77 km na dagstart ] (609 m), is ook waar je Northumberland binnenkomt. Sla de bocht naar rechts niet over bij de volgende afdaling, voor nog een, kleinere klim voor het uitgestrekte daldorp Allenheads [45 mile/80 km]. Dit is een populaire overnachtingsplaats voor C2Cers, met aan het uiteinde een goede pub. Ook zijn we de grens met Northumberland over, de C2C heeft nog een heuvel te gaan. De klim gaat door tot de grens met provincie County Durham met een sculptuur langs de weg. Dan volgt een lange, zachte afdaling naar Rookhope: je ziet de mijn aan de rechterkant.

Eerder kun je ook overnachten bij Garrigill of Nenthead. Dat scheelt zo’n 15 km en 2 forse beklimmingen voor die dag. Luister naar je lichaam en maak een goede keus.

Het laatste routeonderdeel gaan naar de Noordzee en neemt dus afscheid van de Pennines. Naar de kust bij Sunderland is 45 mile plus nog een 10 mile naar South Shields. Rookhope is een fietsvriendelijk dorp met een camping, een pub en zelfs een kerk met een bordje met de tekst “Bless all cyclists on the C2C”. 

Net voor Consett ontmoet de route een kruispunt. Sla linksaf voor de alternatieve C2C-finish via Newcastle, of rechtsaf naar Durham. 

De belangrijkste route van de C2C gaat rechtdoor richting Sunderland. Per saldo is dit de meer schilderachtige en plezierige route, hoewel de rotondes en paden langs de weg van Consett je misschien even anders overtuigen. Uiteindelijk, na Stanley, komt de route weer uit in het schilderachtige landschap, langs de zijkant van de heuvel om een ​​goed uitzicht naar het noorden te geven. Het spoorwegpad loopt helemaal door Washington en is de hele weg gemakkelijk te fietsen. Uiteindelijk zakt de C2C naar de oevers van de River Wear, met een kleine klim om je benen wakker te maken – maar niets vergeleken met de inspanningen van de vorige dagen.

Er zijn on-off uitzichten op de Wear als je Sunderland nadert; ook meer verkeerslawaai, de Nissan-fabriek aan de linkerkant verschijnt. De Shipwrights Inn aan de rivier verwelkomt fietsers. Wanneer het pad zich splitst, neem dan de meest rechtse splitsing langs de rivier, in plaats van de noordelijke vlecht langs het Stadium of Light. De rivierroute is niet te missen: schitterende uitzichten over het water, fascinerende sporen van industrie en Wearmouth Bridge doemt voor je op.

Onder de brug door. Er zijn uitzichten op voormalige scheepsbouwwerven, in een gebied dat nu wordt ingenomen door projecten zoals het National Glass Centre. Dit is een populair pad, dus pas op voor honden en hengelvissers. Uiteindelijk, na de jachthaven, zul je voor het eerst een glimp opvangen van de Noordzee. De route buigt naar het noorden voor een zeer korte weg naar het strand van Roker, waar een opvallend op de zon geïnspireerd beeld het einde van de C2C markeert.

Door het simpel volgen van de EuroVelo 12 NCN 1 route, bereik je South Shields waar de ferry al klaar ligt.

Hoogtepunten

Onderstaande lijst is opgesteld niet met de intentie om volledig te zijn, maar om je een indruk te geven van de bezienswaardigheden op of bij de route.

• Whitehaven heeft een groot aantal georgiaanse gebouwen en wordt omgeven door kliffen. Het eiland Man is normaliter goed zichtbaar aan de overkant van de zee. De jachthaven bevindt zich vóór de centrale markt. Er is een museum dat aan rum is gewijd, een mijnmuseum en een educatief centrum aan de waterkant, The Beacon genaamd. Op de heuvel aan de zuidkant ziet men de ‘kandelaar’ van de Wellington Pit staan. Aan het eind van Lowther Street bevindt zich een oude kerk
• Keswick is een historische marktstad en telt ongeveer 5000 inwoners. De stad ligt ten noorden van Derwent Water, een van de grotere meren in het Lake District en is een belangrijk toeristencentrum. Keswick verwierf reeds in 1276 marktrechten van Edward I en de stad kent tot op de huidige dag een zaterdagse weekmarkt in het centrum, rondom de historische uit 1813 daterende Moot hall, een gebouw waar ooit de beraadslagingen van de gemeenteraad plaatsvonden en die nu onderdak biedt aan de plaatselijke VVV. De plaats kent vele toeristische aantrekkelijkheden, die grotendeels te danken zijn aan de ligging nabij het meer. Ook zijn er enkel musea gevestigd, waaronder het Pencil Museum (Potloodmuseum), een klein museum dat aandacht besteedt aan de oorsprong en ontwikkeling van de potloodindustrie die hier ontstond na de toevallige ontdekking van een vindplaats van grafiet in de onmiddellijke omgeving
• Allenheads: de nederzetting werd gesticht rond loodmijnen. De eerste mijn die in het gebied werd geopend, was in de jaren 1880. Het werd al snel een leidende loodmijn in de Northern Dales. Binnen twee decennia na opening werd het echter gesloten in 1896 en verwoestte het de lokale gemeenschap. De lokale economie is nu afhankelijk van landbouw en toerisme. Het dorp heeft momenteel een café, een modern kunstcentrum en een herberg. Een industrieel erfgoedcentrum dat de lokale mijnbouw beschrijft, heeft een bewaard gebleven hydraulische motor van Armstrong Whitworth die zich in de zagerij van de mijn bevond. Het bevindt zich nu in een speciaal daarvoor gemaakte tentoonstellingshal in het dorpscentrum
• Sunderland groeide als een havenstad en verhandelde kolen en zout . In de 14e eeuw werd begonnen met het bouwen van schepen op de rivier. Na het verval van de traditionele industrieën van de stad aan het einde van de 20e eeuw, groeide het gebied uit tot een commercieel centrum voor de auto-industrie, wetenschap en technologie en de dienstensector.

Van dag tot dag

D.m.v. het fietsdagboek

tijdens en na afloop van de gereden tocht staan hier de dagboekberichten

Epiloog

Plussen en Minnen

nadat de route is gereden worden deze paragrafen gevuld.

De Statistieken

Zwaarte

Fotogalerij

Virtuele tour

Alle video’s zijn opgenomen bij de betreffende dagboekberichten. Als voorbeeld onderstaand de video vanuit Dresden naar Tsjechië.

Bronvermelding

• Cycle.travel
• Cycle-guide
• Sustrans