ZBR17 D’ora in poi si parla italiano (Auer/Ora – Malcesine 100 km 224 hm)

Zondagavond, gisteren dus wil ik een pizza gaan eten. Het regent dat t giet… Dat moet toch mogelijk zijn. Ik struin het dorp af. De plaatselijke pizzeria heeft ruhetag wat? Op zondag? Dit zou in Italië toch onmogelijk zijn! Ook verder geen klein barretje of afhaalpizzeria. Er zijn wel twee restaurants geopend, ik kijk op de menukaart buiten. Hoofdgerecht vanaf €20. Daar mag je mooi zitten zijn aan een tafel met damasten laken. Maar ben vanavond niet mooi. Sowieso niet snel op een kampeer fietsvakantie. Ik zie eruit als een vogelverschrikker in m’n blauwe poncho.

Ik loop moedeloos door wat achteraf straatjes. Mijn oog valt op een bord iets met Keller en Osteria. Ik trek mijn poncho over m’n hoofd uit, ik moet toch wat eten!

De grove ober/eigenaar ziet eruit als een kroegbaas. In deze donkere Keller ben ik welkom, hij zoekt een plaats. Het menu? Vanavond Knödeln met dit, Knödeln met dat. Ik neem die met Pfifferlingen. Als het dan toch nog Duits moet dan goed. Ik eindig gepast met een snaps.

De volgende ochtend, na een heel lange nacht, is het droog en is de bakker aan de overkant mij goed gezind. Ze hebben crossants met chocolade en met marmelade! Het wordt dus langzaam Italiaans.

Na een paar kilometer verlaat ik het Duitstalige gebied, en rij nog kilometers langs de rivier en sla na Rovereto af. Kon ik gisteren nog de romantische weinstrasse links laten liggen, het Gardameer wil ik persé aandoen. Al is het een omweg, en ligt er een serieus pasje op de weg naar Torbole.

Bovenaan spreidt het meer zich als een blauwe poncho zich voor je uit. Na een strakke afdaling rij ik in het stadje toevallig een camping op. Ze hebben allen plek met steentjes als ondergrond. Da’s niets. Ik rij door, langs de drukke oeverweg, passer tunnels en in Malcesine heeft een terrassen camping nog een speciaal plekje, onder een olijfboom.

Vanavond gaat het zeker lukken. De receptioniste beveelt die op 700 meter ligt aan. Maar er zijn er nog wel drie..