Kan de tijd terug?

Nostalgie.

Een terugverlangen, misschien wel heimwee. Naar de goede, oude tijd, meldt Van Dale. Nu, in deze laatste week van oktober en de wintertijd nadert, merk ik dat ik bijna automatisch bezig ben met terugkijken. Een terugblik op afgelopen (fiets)seizoen.

Het was toen de zomertijd inging, Fietskriebels live ging op hier op het WordPress platform. En niet veel later, met Pasen op 1 april, openbaar gemaakt op de sociale media. Nog geen week later schreef ik mijn eerste blog onderweg naar de bron van de Vecht.

Toen nog niet wetend of ik het leuk (genoeg) zou vinden. Maar nu, aan het einde van deze lange warme fietszomer, na bijna 3000 ‘beschreven’ kilometers in 8 tochten maak ik de balans op. Wat ik verwachte wist ik niet precies. Dat het meer moest zijn dan een eenvoudige vastlegging van feiten, voorzag ik wel.. Ik merkte gaandeweg dat ik het schrijven meer dan leuk vind en een mooie aanvulling is op de fietsreizen. Er gebeurt zoveel onderweg. Het helpt mij meer te leven in het hier en nu. Er bij stil te staan, deze te verwoorden, een plaats te geven. De verhalen ontstaan bijna automatisch.

Geef me gisteren in ruil voor vandaag

Als je er gevoelig voor bent, kun je in een dramatische nostalgische val terecht raken. Het verlangen naar weleer en ouder worden kan pijnlijk zijn. De afgelopen voorjaar en zomer, was voor mij ook de zomer van niet voor het laatst. Het meest recente album van Rob de Nijs. Een paar nummers daargelaten, een prachtig album. Het zat tijdens diverse fietsritten in mijn hoofd en kwam deze week weer terug. Het refrein gaat zo:

als ik kijk naar de eeuwigheid

hoe klein is dan onze tijd

‘t is maar èèn dag en dan is ie kwijt

recht naar hiernaast

God is het zoveel wat ik vraag ?

geef me gisteren in ruil voor vandaag

zodat ik jou weer voor het eerst mag zien

en niet voor het laatst

niet voor het laatst

 

Onderaan de pagina) is een muziekspeler opgenomen. Daar kun je de hele song beluisteren.

Wat gebeurt is, is geweest; recht naar hiernaast…Het verlangen naar toen wordt pas pijnlijk als er geen dankbaarheid is. Dank heft eigenlijk de heimwee op. Althans, het biedt tegenwicht…Volgens de heilige Anthonius is het Beter te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad. In die strekking dus.

Wintertijd

En nu gaan we dan de donkere dagen voor Kerst in. De cyclus herhaalt zich. Met de wetenschap dat nà de kortste dag het licht weer zal toenemen. Met de hoop van Kerst is het verlangen naar een nieuw begin ingebakken. In de mensen en in de natuur. Ik zal zeker in deze tijd van overwinteren gaan dromen over nieuwe horizons en fietstochten. Naar het geplande Genua… en misschien ook wel in het jaar van Brexit door good old England naar Londen.

Deze week bladerde ik wat door de foto’s en maakte een terugblik. Inclusief videobeelden van la stretta finale van de tocht naar Rome. De video laat de laatste pedaalslagen zien, langs de Engelenburcht Vaticaanstad in. Het 4 jaar geleden op de Romeinse Sint Servaasbrug in Maastricht begonnen fietsavontuur, kwam zo op zijn eind.

En je weet het. We kunnen de tijd niet terugdraaien, hoogstens de klok. Een uur.