Misschien dacht je dat ik gisteren al zou bloggen? Maar gisteren hadden we nodig om hier te geraken, zoals de Belgen zeggen. De treinreis ging voorspoedig, al duurde het bij elkaar 8 uur. Veel overstappen, in soms voor een vakantiefietser, ontoegankelijke treinen. Smalle en hoge instap, maar de vele hulp viel op. Vriendelijke treinreizigers die de helpende hand boden. En dan bleek dat we in het verkeerde compartiment waren gestapt en de doorgang blokkeerden zodat we twee gemoedelijke Vlaamse dames hadden ingesloten in hun coupé. Maar zij vonden het prima. Op mijn vraag waar ze eruit moesten, bleek dat ze dezelfde route reden. Ook zij moesten overstappen naar Lille Flanders in Kortrijk, wat later bleek niet nodig te zijn. Deze trein ging door naar Lille. De blokkade bleef dus in stand.
En daarna naar de haven. Ik had verwacht dat er voor fietsers wel een aparte toegang was. Maar we werden gelijk aan auto’s behandeld. Dus keurig in de rij van de auto’s. Van 1 tot 3 wachten zonder bijvoorbeeld een bankje of stoel.
De eerste ontmoetingen met de Engelsen op de camping in Martin Mill, net boven Dover waren veel belovend. Tijdens ons diner ging het al snel over de Brexit. Er werd geadviseerd om ook bij Westminster langs te gaan. We need a new Margret Tatcher! Someone with a plan..
Alle begin is moeilijk
Wat niet voor het ons eerste English Breakfast (light) geldt. De dag begint goed, dalend naar Dover, maar Mr.Garmin stuurt ons letterlijk het bos in. Fietspaden werden smaller en liepen dood in bramen en ontoegankelijke paden. Na 3 of 4 keer onze fiets over prikkeldraad getild te hebben kwamen we weer in de bewoonde wereld. We verloren 4 uur, maar dat hoort bij het leven van een fietsnomade.
Na Folkstone kwamen we op de route langs de kust. Ook hier blijft de vriendelijkheid en geduld van de Britten ons verrassen. Informatie en adviezen, gevraagd of ongevraagd, blijken on the road common sense. Zo ronden we onze dag af op een camping, net onder Lydd niet ver van de kust….
Fietskriebels 