ZBR00 Voor Elkaar door de Geoliede Machine

Terwijl ik aangekomen ben op de ‘nazorg’ afdeling van de in het Dalfse Kulturhus aanwezige vaccinatie locatie, verbaas ik me over het aantal bezette stoelen.

Het is druk, inmiddels net 10 uur geweest. Bijna alle stoelen zijn bezet. Enkele minuten hiervoor kwam ik aan in een bijna leeg voorportaal. Kies maar een straat uit, zei een GGD begeleider. Een verkeerslicht sprong op groen en de ‘prikster’ en ik liepen elkaar tegemoet. De arm even ontspannen op de leuning… terwijl ik de andere dame vanachter het masker antwoord, mijn naam en geboortedatum, ter verificatie. Al klaar hoor, ik had niets gevoeld. Met rijbewijs met registratieformulier liep ik het drukke nazorgdepartement in.

Dalfsen i.p.v. de dichterbij gelegen Zwolse IJsselhallen, want daar kon ik 1 dag eerder terecht en in een pandemie komt het op een dag aan. Denk maar aan hoe het in december ging; die Engelsen waren al begonnen en ook de Duitsers, ach wat waren we ontevreden over het tempo. Inmiddels zijn we een van de koplopers in Europa en twijfelen ze in Engeland of het wel zo wijs was, die 1-prik-strategie. Met echt forse prikcijfers per minuut is de GGD een geoliede machine. En een dag eerder gevaccineerd zijn betekent ook een dag eerder kunnen gaan fietsen. Ik heb al lang genoeg gewacht en ga en kan nu echt snel van start.

Zo’n ingebouwd ‘nazorgkwartiertje’ is zo gek nog niet. Je ziet bijvoorbeeld direct voor wie je het doet: voor elkaar. En terwijl een voor een de nieuw tegen het virus bewapende ‘vaxxers’ na mij een plek zoeken, ziet een van hen een oude bekende. Hij ploft naast haar neer op een stoel zonder tussenscherm. De in blauwe overall gestoken ambulance medewerker (of is hij van de GGD?) is al ter plekke: hoort u bij elkaar? Ach ik ga al, zegt zij. De buurman kijkt verbaasd en onzeker om zich heen. Het is weer stil. Ook mijn tijd zit er bijna op. Ik sta vast op, terwijl de blauwe ‘GGD brandweerman’ verlegen om een praatje zegt: u bent ook zover? Officieel nog anderhalve minuut, maar ik voel mijn rug en wil lopen en fietsen… Ik dacht dat u koffie kwam brengen? Maar complimenten voor de organisatie, zeg ik. Met elkaar zijn we deze brand aan het blussen denk ik, terwijl ik met een vrij gevoel op de fiets terug naar Zwolle rij. Vertrekpunt van een nieuwe fietsreis, een 5.000 km lange, door Europa in de naweeën van de pandemie. Nog even vanmiddag nieuwe olie in de Pinion Gearbox en na de passage van de onweersbuien, vangt het zaterdag aan.