ZHP17 De weg terug (Praag – Dobriv 101 km)

Als de drukte van Praag achter mij is, de fietspaden weer zijn verruild voor gewone wegen, waar weer iedereen op mag, dan is de terugreis echt begonnen.

(Hoe de weg terug is gepland lees je hier.)

De stilte, fietsend tussen de landbouw. Hier wonen boeren, nog stugger dan de gemiddelde Tsjech. En dat was in de stad al erg. Ze hebben niet vooraan gestaan bij het uitdelen van hartelijkheid, geïnteresseerd zijn, en dergelijke. Als voorbeeld, bij het afrekenen in de supermarkt, geeft de caissière op een monotoon aan hoeveel kroon. Als ik het niet versta, geeft ze het nogmaals zonder enige gezichtsuitdrukking aan. Dus nog steeds onverstaanbaar. Het wisselen van de geldstukken, gaat zonder interactie. Ook ik ga in mezelf gekeerd verder….

Ongemerkt verandert het wolkendek van aardige schapenwolkjes tot zwarte grauwe sluiers. Vanaf 2 uur is het weer Deutsche Donnerstag! Met bakken komt het uit de lucht. Na 100 km en vele vele heuvels, zie ik in Dobriv een pension voor een luxe campingprijs. Tijd voor een warme douche!

De receptioniste, annex barvrouw, annex serveerster, zegt als ik binnenkom en aangeef een uur geleden gereserveerd te hebben: you? Ik denk meteen aan het debacle in Usti, al heb ik nu niet al betaald. Ze loopt driftig heen en weer en roept van alles, ze gaat het checken. Uiteindelijk er is nog een kamer vrij voor € 20 en er staan 4 bedden in.