Het is een echt familie hotel. Sinds 1890 door deze familie gerund. Het ontbijt staat voor alle gasten klaar, op 1 ronde tafel gedekt. Vol met van alles, ook zalm. Voor ieder een ei. Als de twee andere gasten ook op tijd waren, hadden we samen ontbeten. Wahnsin roept de cheffin als ze hoort van mijn reis. Ze is er gezellig bij komen zitten en ik schenk de koffie voor haar in. Maar dan moet je een lunchpakket maken! Wahnsin! Ze gaat extra brood snijden en ik krijg er ei bij plus, fruit in een zakje.
Dus uw ouders waren hier ook de hoteliers? Ze vertelt dat het al 130 jaar in de familie is en dat haar 2 dochters het ook weer overnemen. Bijzonder in deze tijd. Ze vraagt waar ik werkte en zo gaat het gesprek richting deze tijd. De banken, de Euro, en de geldstroom naar Zuid-Europese landen. Het geld is straks niets meer waard, zeg ik. De D-mark was nog sterk, nu is de Euro zwak aan het worden, zegt de cheffin. En ze voegt er aan toe, inflatie komt er aan. Hyperinflatie ligt op de loer, voeg ik er aan toe. Ze gaat staan, zwaait met haar armen, wat kunnen we doen?
Hyperinflatie heeft dit land in de jaren ’30 meegemaakt. Op de fiets denk ik aan de goede zorgen van de cheffin en dat het verleden en de toekomst, ineens zo bijelkaar kwamen, aan de ontbijttafel in het hart van Duitsland. Laten we hopen, dat we het fout hebben.
Fietskriebels 