Het is tijd voor een nieuwe ronde. Als ik de trein verlaat op het station Amersfoort Vathorst is het bizar vroeg. Dat komt niet alleen door de vannacht ingegane zomertijd, ik ben gewoon op tijd weggegaan op deze Palmpasen-zondag, in deze week voor Pasen. Die ook wel de Goede Week wordt genoemd. Het is tijd voor een nieuwe ronde, want het nieuwe Rondje Utrecht wacht. Nieuw. Een nieuwe tijd, een nieuwe week, op de drempel van een nieuw seizoen. Deze drempelweek is immers de week van Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag.
Ik ben alleen op het station, als de sprinter weer vertrekt naar Amersfoort. Stil. Vroeger zag je nog wel eens ‘after-party-gangers’ op het perron. Maar het uitgaansleven ligt al tijden stil, bedenk ik me. Het leven ligt stil, terwijl ik door de nieuwbouw van Hoogland rij. Een leven dat tot stilstand is gekomen aan het einde van deze lijdenstijd, mijmer ik. Het is de zevende zondag, die de laatste vastenweek in luidt. Het is bijna Pasen. Maar voorjaar is het al wel. De natuur trekt zich niets aan van onze kalenderfratsen; want op de eerste zondag na volle maan, na het begin van de lente is het Pasen. Dat is in het jaar 325 zo besloten. En in al die tijden, ging de natuur gewoon z’n gang. Lente, ik ruik het hier zelfs als in over de A1 bij Hoevelaken oversteek.
Het is altijd mooi om op de fiets de ‘gang der dingen’ aan elkaar te knopen. Het oude verhaal van lijden en verlossing, van dood en opstanding. Het een kan niet zonder de ander. Van weer-opstaan. Een nieuwe tijd, een nieuw begin, een nieuwe ronde.
Na Achterveld, met die mooie kerk, die middeleeuws aandoet maar slechts 88 jaar oud is, fiets ik de Gelderse Vallei in. Ja, de ronde loopt langs de grenzen van de provincie Utrecht. Op de drempel, bedenk ik me, net als deze week. Soms even buurten in Gelderland, langs het Valleikanaal en Renswoude en 18e-eeuwse fort Daatselaar. Onderdeel van de Grebbelinie, lees ik in het routeboekje. De Grebbelinie. Onlosmakelijk met onze landsverdediging, die als een drempel werd gezien, waarover de vijand zou struikelen. De Grebbeberg getuigd van het leed, het lijden, zo ook Rhenen. Ik pauzeer op het parkeerterrein van Ouwehands Dierenpark, uit de wind, uit de regen. Het is op een paar wandelaars en fietsers, bijna stil hier.
Het blijft indrukwekkend om hier te fietsen, niet alleen door dit bedevaartsoord: de immense Cunerakerk, maar ook door de kilometers natuur op het zuidoost puntje van de Heuvelrug.
Koffie mag bij Kasteel Amerongen 
Rijndijk
Na de vele ‘bergen’ volgen de uiterwaarden van de Neder-Rijn. Opnieuw fors tegen de wind in. Amerongen, Wijk bij Duurstede. De molen waar je onderdoor rijdt, zie ik vanaf de dijk, maar omdat er geen geschikt hotel of B&B is in Culemborg, of in de buurt, buig ik in Wijk bij Duurstede af en rij via Cothen de stilte in. Op de Nachtdijk, ja echt, vind ik een B&B/Familiehuis… Hier in de ruimte merk je niet dat het leven van de mensen in de steden nog steeds stil ligt. Alleen de natuur laat van zich horen. En de eigenaresse, die bestelt voor mij Indonesische Gado Gado, met saté natuurlijk. Verder is het stil, als de nacht.
Het eerste traject van de ronde zit er op. De afwisselende wegen, groene vergezichten en beboste heuvels vol met mountain- en gravelbikers, zie ik weer voor me. Morgen deel 2.
Fietskriebels 