ZBR14 Innradweg & Via Claudia (71 km 725 hm) Podcast #32

Ik heb een mondelinge afspraak gisteren gemaakt; vrij kamperen met ontbijt voor € 9,50. Voor die prijs verwachtte ik niet veel. Het enige wat de ‘receptioniste’ had genoteerd was mijn achternaam met umlaut en ringel-S.

Ik loop de ontbijtruimte binnen. Stervens druk. De receptioniste is er niet. Een bediende zegt: frühstucken? Ik heb gereserveerd, zeg ik, maar er is geen tafel voor 1 gedekt… dat wordt nog wat, denk ik. Ik plof ergens neer, tussen de vele hutbewoners. Binnen no-time krijg ik koffie, jus, een ei, een mand brood en diverse beleg. Echt overdadig!

Ik observeer als de ontbijters weg gaan. Ze groeten simpel en vertrekken. Dus ook betaald, gisteren, net als ik. Ik eet voor de hele rit en rol het restaurant uit, vriendelijk zwaaiend. Dit bevalt deze Hollander wel met umlaut. Op eens is de receptioniste er ook. Sjuuuus, roept ze.

Zoals je ziet is het een opmars naar morgen, een gestage klim naar de Italiaanse grens, hoog in de Alp. Het is alweer de laatste Oostenrijkse dag. En omdat te benadrukken word ik net na Landeck staande gehouden door de Polizei op een smalle bosweg. Weet u dat u nú niet mag fietsen. Nee, hoezo, ik rij een route, waarom niet? Ik herinner me de reeks borden boordevol teksten wel, maar was er al voorbij voor ik er erg in had. Om het half uur mocht het verkeer van noord naar zuid en andersom. Dus u gaat nu terug, wacht 15 minuten of u gaat lopend 2 km tot het dorp. Oh ik wandel wel… ze hadden gelijk, er moest regelmatig een auto langs. En met heuvels fiets je dan met hoge snelheid zonder uitwijk mogelijkheid. Soms heb ik een beetje gesmokkeld, stapvoets. We blijven Hollanders, met umlaut.

Gisteren sprak ik met Ger de Heus. Hij fietste van Nederland naar Spanje langs de Rijn en door het Rhônedal naar Zuid Frankrijk. Hij ging een week eerder weg dan ik. Zijn corona ervaringen hoor je in de jongste aflevering.