Zullen We Even Afstappen?

Het is misschien wel de meest gehoorde vraag tijdens een fietsvakantie, of langere fietstocht. Of je nu alleen of samen een mooie stad binnenrijdt. Je wilt hier wat foto’s maken van het pleintje, een kerk of andere bebouwing. Even de sfeer proeven op het terras. Of dat je eindelijk dat bankje ziet, je hebt er al uren fietsend naar uitgekeken. En kijk eens aan, nog met een mooi uitzicht ook! Zullen we hier even afstappen? Wat eten en drinken, even op adem komen en overleggen waar we vandaan komen en naar toe gaan. Zitten we nog op route? Hoe ver is het naar…?

Aan het eind van ieder jaar is daar ook het moment om even af te stappen en te reflecteren. Natuurlijk, het leven is als fietsen, we moeten door anders vallen we om, maar we kunnen alleen door als we regelmatig even pauze nemen en om ons heen kijken. Met open zintuigen genieten van de natuur, soms met adembenemende uitzichten. Van de bouwwerken, met betekenissen uit een ver verleden; verhalen die architecten vertellen uit een andere tijd. Een tijd die ontegenzeggelijk voorbij is.

Zoals ik de mystiek op verre fietstochten ervaar, zo zijn de laatste weken van het jaar ook omgeven van waarnemingen die niet ‘doordeweeks’ zijn. Zullen we hier even afstappen en kijken waarin we staan en waar we zijn. Gaan we nog de juiste kant op? En houden we niet angstvallig vast aan het verleden? Wat achter ons ligt, is geweest en komt niet weer. Elke generatie bouwt immers aan zijn toekomst. Generaties komen en gaan. Het is de enige constante. Een oerkracht van veranderende tijdsvakken dat ons omringt; het is als een snelstromende rivier. Een rivier die je meeneemt de toekomst in, net zoals je jezelf in je jeugd door het leven nieuwsgierig liet meenemen. Wat jammer dat sommigen angstig voor de nieuwe tijd, wijzend op alles wat in hun leven normaal en goed was moet blijven, maar nu steeds meer op de achtergrond raakt. In dezelfde metafoor, zie ik hen takken en andere begroeiing langs de kant van de stromende rivier vastpakken, hopend om maar niet meegesleurd te worden, die onzekere en steeds veranderende tijd in.

Is het niet zinvoller om je te laten meevoeren naar het midden van de rivier en met open ogen om je heen te kijken en je weg te vervolgen? Hangend aan de kant van de rivier kun je ook moeilijk bijsturen, toch?