Het is koud en nat. Afgelopen nacht 3 graden, vanmorgen met 6 graden en regen afdalen naar het Lago di Barrea.
Het meer is groen, mijn schoenen en windjas hel geel.
Het deed me terugdenken aan de afdaling van de Splügenpas, Italië in. Toen vroren je handen en oren ook van je lichaam af. In zo’n afdaling blijf ik mijn benen bewegen, om niet te verstrammen. Gelukkig is het weer klimmen naar Barrea: m’n lichaam warmt snel weer op. Regen is niet erf, maar kou!
Onderweg reed een man in een wagen, raam open, kijkend het land in. Waar kijkt hij naar? Een beer? Ik zie een bruine stip, maar het is ver weg en de regen helpt ook niet. Ik ga even stilstaan. Is het echt? Ik denk het wel, maar kan geen foto maken in deze omstandigheden en fiets verder. Wat altijd blijft is de overweldigende natuur.
Verder de regio Molise in. De op een na kleinste regio van Italië. De ruwe bergen laat ik achter me, het gaat nu minder hoog en laag, maar het blijft vriendelijk op en neer gaan door uitgestrekte bossen. In Pescolanciano is een camper parkeerplaats. Zeer verzorgd, met water en elektra. En het is zowaar droog. Na een paar minuten komt Ingrid aanrijden, de luifel gaat uit en de kachel aan.
Fietskriebels 